Wie zijn dromen najaagt, voelt geen pijn
“The fear of suffering is worse than the suffering itself. No heart has ever suffered when it goes in search of its dream.”
Er is geen mooier, wijzer boek dan ‘De alchemist’ van Paulo Coelho. Nou ja, de Bijbel dan, voor wie er in gelooft. Deze zomer heb ik Coelho weer eens gelezen en verbaasde hij me andermaal met de overdonderende hoeveelheid wijze zinnen in dit dunne boekje. Hij laat je nadenken over het leven: doe ik het werk dat ik wil doen, ben ik er voor de mensen waar ik van hou, streef ik de doelen na die ik echt wil nastreven? Jezelf vervolgens die vragen stellen kan best confronterend zijn.
Sowieso is er geen beter moment voor bezinning dan op vakantie in het buitenland. Even helemaal weg uit Amsterdam kun je afstand nemen van de dagelijkse sleur, de routines en de vanzelfsprekendheden. Eenmaal terug merk je meteen het verschil: de obsessie om al het nieuws te volgen en elkaar na te praten op sociale media, maar vooral ook het geklaag en gemopper op diezelfde publieke kanalen.
Wat het allemaal nog een graadje erger maakt is dat het campagnetijd is, dus zitten politici elkaar overal vliegen af te vangen en proberen ze allemaal te scoren met populistische proefballonnetjes – zeg maar ‘gratis bier’. Ik was nog geen drie dagen terug van vakantie of ik werd al zonder goede reden impliciet uitgemaakt voor homofoob en racist. Welkom terug in Nederland! Politiek is een vuil spel, soms ben ik er echt helemaal klaar mee. Vooral omdat de meeste politici geen eigen mening hebben, maar klakkeloos partijstandpunten nakakelen.
Werk en liefde dan. Love and money. Coelho pleit ervoor dat je niet bang moet zijn voor het onbekende, dat je oncompromisloos moet vasthouden aan het nastreven van je dromen. De angst om pijn te lijden is erger dan de pijn zelf. Wie zijn dromen najaagt, voelt geen pijn. Kortom: durf je passies te volgen.
Ook mijn weblog heb ik geëvalueerd in mijn vakantie. Blog je om het bloggen of omdat je werkelijk iets te zeggen hebt? Mijn vriend Michael Minneboo worstelt met diezelfde vraag en wil na de zomer (en een sabbatical van enkele maanden) helemaal opnieuw beginnen. Minder moeten, maar veeleer schrijven uit plezier en passie. Dat mag ook best met een flink lagere frequentie. Als er maar een drijfveer is om te schrijven. Mooie gedachte, dat ga ik ook doen.
Al met al hebben Coelho en mijn korte verblijf over de grens me geleerd dat ik bewustere keuzes moet maken voor wat ik werkelijk wil doen. Minder moeten, meer genieten. Om die reden heb ik deze week ook alweer drie keer mijn hardloopschoenen aangetrokken om even te gaan rennen door het park.
Focus jezelf op je eigen doelen, in plaats van doen wat anderen (of de maatschappij) vinden dat je moet doen. En doe dat samen met de mensen waar je van houdt. Dan komt het allemaal goed. Om met Coelho te spreken: “Maktub!”
Beeld: ‘De alchemist’, door Moebius.
Tags: Alchemist, dromen, leven, liefde, Paulo Coelho
August 12th, 2012 at 12:25
had ik je ook wel kunnen vertellen hoor, dat je je niet in de politiek moet mengen. wat een schaakspel is dat. Houdt je ver van strategieën en je bent zo vrij als wat. dat geldt ook voor bloggen. als je blogt zoals je bent, zonder fratsen, los van kaders, lekker braken om het braken, dan blog je het beste. ben je op je best. en nu stop ik met prediken. ;-)
August 13th, 2012 at 11:27
Hmm, ik ken Coelho eigenlijk alleen van Twitter. Niet dat ik hem volg, maar het vrouwelijke contingent onder mijn volgers retweet alles wat hij zegt met groot enthousiasme. Persoonlijk vind ik het meestal tenenkrommende tegeltjeswijsheden, open deuren die door Paulo ingetrapt worden en kennelijk toch veel mensen aanspreken. Ik zal er wel te nuchter voor zijn.
“Harmony and happiness make people jealous. Be happy anyway”
Tsja…
August 13th, 2012 at 12:45
@Karin: Ik ben inderdaad erg gesteld op mijn vrijheid en onafhankelijkheid. Hoe liberaal een partij ook is, je blijft onderdeel van een beweging, zeker in verkiezingstijd. Dan weeg je misschien wel te nadrukkelijk je woorden als je blogt.
@Hans: De lengte van een tweet is vaak een beperking. Los van de context kan een wijsheid al gauw overkomen als een tegeltjeswijdheid. Lees ‘De alchemist’ en je zult merken hoe inspirerend dat boek is: een fabel over een herder op zoek naar zijn schat, maar met een universele zeggingskracht.
August 13th, 2012 at 14:30
Ben ooit begonnen in “De heks van Portobello” maar het pakte me niet. Ik ga nog eens een poging wagen met jouw suggestie. :)
August 14th, 2012 at 11:51
De Bijbel een wijze boek noemen? Het is een haatzaaiende boek en ja ik heb veel van gelezen. Bah. En Paolo is Stuff White People Like in kwadraat. Je weet toch beter?
August 14th, 2012 at 12:04
@Natasha: Daarom schrijf ik ook: ‘voor wie erin gelooft.’ Er valt veel op de Bijbel af te dingen, maar het blijft een boek vol mooie fabels en verhalen, dat mensen kracht geeft. Bovendien is niet zozeer de BIjbel fout, maar geldt dat voor de mensen die het boek interpreteren en anderen op basis daarvan de wet voorschrijven. Niet een boek, maar religie is het probleem.