Waarom mijn zoon en ik dol zijn op dit kikkerlied
Vandaag viert mijn zoon Zenon zijn vierde verjaardag. We luisteren vaak samen naar muziek, met name bij het ontbijt en in de auto, onderweg naar de opvang – en vanaf nu naar school. Niet alle muziek is een gemeenschappelijke favoriet (sorry, Juf Roos), maar voor één liedjes geldt dat zeker wel.
Als klein kind bestaan guilty pleasures niet. Je vindt iets mooi of je vindt het niet mooi, zo simpel is het. Veel moeilijker zou het ook in de rest van je leven niet moeten zijn. Smaak is persoonlijk, dus laat je niet ringeloren door peer pressure en andere sociale conventies. Sinds ik vader ben en samen met mijn zoon naar muziek luister, is een klassieker uit mijn eigen jeugd in ere hersteld: We All Stand Together van Paul McCartney. Dit kikkerlied staat te boek als kneuterige kitsch, maar ik blijf het een magisch nummer vinden. Zeker als ik zoonlief er zonder remmingen van zie genieten.
Het siert Sir Paul dat hij een kinderliedje wilde maken. De kracht van The Beatles (zowel samen als solo) is dat ze daadwerkelijk durfden te experimenteren. Ze hebben zichzelf altijd uitgedaagd en daarmee de grenzen van de popmuziek verlegd. McCartneys wens om niet alleen een soundtrack te maken, maar zelfs een complete tekenfilm te bedenken, heeft geleid tot Rupert and the Frog Song uit 1984. Een aandoenlijke animatiefilm met Bruintje Beer (de Engelsen noemen hem Rupert) en tal van andere dieren in de hoofdrol.
Emotionele apotheose
De apotheose van Rupert and the Frog Song is dat ene bekende kinderliedje van ‘Macca’. Ik heb het inmiddels honderden keren gekeken met mijn zoontje, maar nog steeds ontdek ik nieuwe details in de idyllische animatie. Een knipoog, een lach, een twinkeling. Alles aan deze video is mooi. Speciaal voor MTV werd McCartney erin gemonteerd, bladerend door de verstofte boeken van Bruintje Beer.
We All Stand Together is trouwens veel meer dan kindermuziek. De opbouw is prachtig, richting een emotionele apotheose. Ik merk de naderende catharsis telkens aan mijn spruit, die keer op keer keihard in mijn oor begint te schreeuwen als het koningspaar der kikkers oprijst uit het water. Niks guilty pleasure: deze compositie is het Bohemian Rhapsody van Paul McCartney. Wanneer durven we hem naar de koppositie van de Top 2000 te stemmen? Want eerlijk is eerlijk: ik vermoed niet dat ik de Snob 2000 meekrijg in mijn ode aan Rupert.
Jeroen Mirck schreef deze column eerder voor muziekblog Ondergewaardeerde Liedjes.
Tags: kikkers, liedje, Muziek, Paul McCartney