Wat was de beste muziek van 2019? Bij het samenstellen van mijn jaarlijst met de beste albums van afgelopen jaar had ik verwacht dat het zwaartepunt bij indie en rock zou komen te liggen – de muzikale genres die ik het meest beluister. Bij het turven en afstrepen kwamen echter verrassend veel albums bovendrijven waar het accent net even anders ligt.

Spoken word/hiphop (Kate Tempest), soul (ook in de stem van Amy Boone, zangeres van de door mij dit jaar pas ontdekte Americana-band The Delines) en natuurlijk de onvermijdelijk metal die hoort bij de comeback van het jaar: Tool. Mijn uiteindelijke winnaar is een vrij onbekende IJslandse singer-songwriter met een geweldig gevoel voor soul: Júníus Meyvant.

1. Júníus Meyvant – Across the Borders
2. Strand of Oaks – Eraserland
3. Fontaines D.C. – Dogrel
4. The Delines – The Imperial
5. Kate Tempest – The Book of Traps and Lessons
6. Michael Kiwanuka – Kiwanuka
7. Purple Mountains – Purple Mountains
8. Aldous Harding – Designer
9. Tool – Fear Inoculum
10. Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell!
11. Bon Iver – i,i

Net als vorig jaar geen top-10 (toen twaalf albums, nu elf), want de allerlaatste selectie is altijd het moeilijkst. Daarom kon ik geen afscheid nemen van Bon Iver, wiens nieuwe album ik vaak en graag heb beluisterd. Getuige mijn jaarlijst op Last.fm geldt veel luisteren zeker als criterium voor waardering, maar dat is niet altijd eerlijk: een album uit januari heeft dan een flinke streep voor op muziek die pas diep in het najaar uitkomt, zoals het nieuwe album van Michael Kiwanuka. Inderdaad, ook iemand die soul en rock slim vermengt.

Dit jaar kon er voor mij maar één winnaar zijn: Júníus Meyvant betoverde me het hele jaar lang met zijn rijk gearrangeerde muziek. Drie jaar geleden was er al het debuutalbum ‘Floating Harmonies’ met onder meer de epische gospel ‘Hailslide’. De bezieling en kwaliteit van zijn debuut trok hij begin dit jaar moeiteloos door op ‘Across the Borders’. Een album vol prachtliedjes, waarbij de openingstrack ‘Lay Your Head’ het meest aan mijn oren verkleefd raakte. Niet alleen heerlijk gezongen, maar extra aanstekelijk door de aanwezigheid van strijkers en een swingend orgeltje. Als bonus kwam Meyvant in augustus trouwens nog met een EP getiteld ‘Rearview Paradise’.

Voor onvervalste rock is trouwens wel degelijk ruimte in mijn lijst, want pal na de winnaar volgen Strand of Oaks en Fontaines D.C. Zij bouwen trouw door op het rock-idioom uit respectievelijk de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. Niet vernieuwend, maar wel aanstekelijk. Beide bands zag ik het afgelopen jaar live, waar hun muziek nog beter tot zijn recht komt. De Ierse band is lekker tegendraads en opzwepend, terwijl de Amerikanen het juist moeten hebben van solide riffs en meeslepende gitaarsolo’s. In beide gevallen rock zoals rock bedoeld is.

Wat verder opvalt: enkele grote namen die ik wel degelijk veel heb geluisterd (met name Nick Cave & The Bad Seeds en Wilco), staan niet in mijn eindlijst. Goede bands, goede muziek, maar de nieuwe albums sprongen er gewoon niet genoeg uit. Onvergetelijk was dan wel weer mijn allereerste concert van Wilco, dit najaar in Utrecht.

Ook Conor Oberst en Phoebe Bridgers zag ik samen live, maar hun nieuwe project Better Oblivion Community Center haalde evenmin mijn lijst. Deze afvallers pakten gunstig uit voor outsiders als Aldous Harding (luister naar haar betoverende pareltje ‘The Barrel’) en Purple Mountains. Jazeker, de concurrentie was groot. Gelukkig maar. Hoe meer goede muziek, hoe beter.

Jeroen Mirck, hoofdredacteur van Marketingfacts, schrijft ongeregeld over muziek voor OndergewaardeerdeLiedjes.nl.

Tags: 2019, beste albums, Delines, Fontaines D.C., indie, Júníus Meyvant, Michael Kiwanuka, Muziek, rock, soul, Strand of Oaks, Tool

This entry was posted on Sunday, December 15th, 2019 at 07:02 and is filed under Muziek. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.