Waarom je niet lacherig moet doen over Sting
Het is tegenwoordig bon ton om lacherig te doen over Sting. En inderdaad, zijn muziek is in de loop der jaren soms wat vlak en voorspelbaar geworden. Toch blijft zijn stem fenomenaal, was hij het boegbeeld van de befaamde Britse popband The Police en maakte hij ook veel indruk als solo-artiest. Zijn eerste twee solo-albums waren megasuccessen, gevolgd door een derde plaat die verraste door de conceptuele opzet. ‘The Soul Cages’ is een ingetogen en persoonlijk album over de dood van zijn vader.
De rouwende Sting worstelde tijdens het compositietraject met een writer’s block, maar na het schrijven van ‘Why Should I Cry For You’ was die ban doorbroken. Thema van het album is de scheepvaart, ingegeven door de nooit vervulde wens van zijn vader om zeeman te worden. Heel fraai komt dit thema tot uiting in het openingsnummer ‘Island Of Souls’. Sting introduceert Billy, zoon van een stervende scheepsbouwer op de werven in Newcastle. Uiteraard krijgt hij een zeemansgraf.
“That night, he dreamed of the ship in the world
It would carry his father and he
To a place they could never be found
To a place far away from this town
A Newcastle ship without coals
They would sail to the island of souls”
Muzikaal ademt het hele album een sfeer van schepen en zeevaart. Als scheepshoorn klinken er blazers, terwijl de ritmesectie afwisselend kabbelt en raast. Mooi is de tempowisseling waarmee Sting het refrein van ‘Island Of Souls’ inleidt (zie bovenstaand citaat), dat ook als brug geldt in het titelnummer verderop het album. Je ruikt spontaan de zilte zee.
Dit is mijn bijdrage aan de ‘boten-battle’ van eerder dit jaar op OndergewaardeerdeLiedjes.nl.
Tags: dood, Muziek, Newcastle, Ondergewaardeerde Liedjes, scheepvaart, Sting, The Soul Cages, vader, zee