Mijn beste albums van 2018
Het jaar 2018 was voor mij een turbulent jaar, dus daar hoort ook een stevige soundtrack bij. Een overvolle soundtrack vooral, want ik luisterde dit jaar volgens mijn muzikale graadmeter Last.fm ruim 34.000 liedjes. Aanzienlijk meer dan de 23.000 tracks van vorig jaar, indertijd toch ook al meer dan ooit tevoren. Muziek-streaming wordt steeds vanzelfsprekender in onze levens. Tot zo ver de kale cijfers. Hoe vertaalt al die muziek zich in een jaarlijst? Na lang puzzelen en strepen kwam ik niet tot een top-10 maar tot een top-12, want het voelde oneerlijk om in de laatste fase nog twee albums te schrappen.
- Kurt Vile: Bottle It In
- Ryley Walker: Deafman Glance
- Spiritualized: And Nothing Hurt
- They Might Be Giants: I Like Fun
- Jonathan Wilson: Rare Birds
- Courtney Barnett: Tell Me How You Really Feel
- A Perfect Circle: Eat the Elephant
- Mark Kozelek (Sun Kil Moon): Mark Kozelek
- Cat Power: Wanderer
- Parquet Courts: Wide Awake!
- Free Cake for Every Creature: The Bluest Star
- Caroline Rose: Loner
Veel van deze artiesten zag ik dit jaar ook live, wat mijn gevoel voor hun muziek versterkte. Uitgerekend winnaar Kurt Vile moest ik laten schieten: uitverkocht en ondanks kansen op TicketSwap niet echt tijd om te gaan. Een gemiste kans, al heeft zijn album ‘Bottle It In’ geen extra ondersteuning nodig. Zo relaxed als Vile kan klinken, zo krachtig is hij in zijn composities, gitaarspel en sfeeropbouw. Geniet bijvoorbeeld van de tien minuten durende achterwaartse gitaren in ‘Bassackwards’.
Veel mensen kunnen het perfecte rockliedje schrijven (zoals mijn ‘toptieners’ Jonathan Wilson, Courtney Barnett en de symfonisch ondersteunde Jason Pierce van Spiritualized), maar ik heb daarnaast ook voor experimenten en excentriekelingen gekozen. Afwijken van de norm kan immers net zo mooi zijn als het benaderen van perfectie. Ryley Walker kan het allebei. Een klassieke gitarist die op ‘Deafman Glance’ (maar ook op het coveralbum ‘The Lillywhite Sessions’) experimenteert met geluidsmuren en zelfs free jazz. Begin december blies hij Erwin Wijman en mij nog omver in Paradiso Noord.
De meest atypische artiest in de lijst is Mark Kozelek, beter bekend onder zijn pseudoniem Sun Kil Moon. Zijn ellenlange praatliedjes gaan over van alles en nog wat, maar vooral over hemzelf. En hij produceert oneindig veel: ook dit jaar weer drie (!) albums. Pitchfork gaf zijn nieuwste werk ‘This Is My Dinner’ een 2,8 (uit 10) vanwege totale irrelevantie, maar deze vlogger legt treffend uit wat er wél goed is aan diezelfde plaat. Al is ook hij meer te spreken (zie video hieronder) over het album dat ik wél in mijn lijst heb gezet. Kozelek zag ik live in Zonnehuis en verraste me daar: hoe raar zijn egomane teksten ook zijn, de humor en vertellende kracht houdt je toch aan je stoel gekluisterd.
Dit jaar was de mannelijke dominantie van de muziekwereld weer een groot thema. Vrouwelijke deejays en artiesten werden meermalen onterecht afgeserveerd op basis van vooroordelen, terwijl ook de Top-2000 veel te weinig vrouwen bevat. Hoewel ik dit jaar veel topmuziek van vrouwen heb beluisterd, zijn het toch weer de mannen die de topposities in mijn luisterlijst van Last.fm domineren. Dat dreigde ook met mijn top-10 van beste albums te gebeuren, terwijl de goede ‘vrouwenplaten’ er wel degelijk waren.
Toen het erop begon te lijken dat mijn laatste twee afvallers wederom twee vrouwen zouden zijn, heb ik mijn top-10 simpelweg uitgebreid tot een top-12. Vooral ook om twee grote talenten te kunnen pluggen: Caroline Rose (roodgeklede indie-chick die op ‘Loner’ uitblinkt in ironie en zelfspot) en Free Cake for Every Creature, een singer-songwriter met een heel eigen losse sound – luister maar eens naar ‘Around You’ van haar nieuwe album ‘The Bluest Star’.
Jeroen Mirck, journalist en muziekliefhebber
P.S. (1): Deze artiesten haalden het net niet: Ghost (‘Prequelle’), The Brian Jonestown Massacre (‘Something Else’), Soccer Mommy (‘Clean’), Eleanor Friedberger (‘Rebound’), The Boxer Rebellion (‘Ghost Alive’), Wye Oak (‘The Louder I Call, the Faster It Runs’), Frankie Cosmos (‘Vessel’) en Joan as Police Woman (‘Damned Devotion’).
P.S. (2): Geliefde artiesten waarvan ik het album dit jaar simpelweg niet goed genoeg vond voor de top-10, zijn Death Cab for Cutie, Eels, Jeff Tweedy, Father John Misty en Editors.
P.S. (3): Albums waarvan ik dit jaar enorm genoot, maar die alweer uit 2017 bleken te komen zijn: Mount Eerie (‘A Crow Looked at Me’), Big Thief (‘Capacity’), Motorpsycho (‘The Tower’), Japanese Breakfast (‘Soft Sounds from Another Planet’), Susanne Sundfor (‘Music for People in Trouble’), Gang of Youths (‘Go Farther in Lightness’), Kevin Morby (‘City Music’), Warhaus (‘Warhaus’), Matthew Sweet (‘Tomorrow Forever’) en die rare Meindert Talma (‘Je denkt dat het komt’).
Tags: 2018, albumlijst, beste albums, Courtney Barnett, indie, Kurt Vile, Mark Kozelek, Muziek, rock, Ryley Walker, Top 2000, vrouwen