Vijf jaar. Vijf jaar werk ik inmiddels voor dezelfde werkgever. Ik werd er deze maand aan herinnerd door LinkedIn. Vijf jaar werk ik nu voor MarketingTribune, langer dan ik ooit voor een werkgever werkte. Met als kanttekening dat ik de eerste vier jaar freelancer was en pas dit jaar in loondienst.

Vijf jaar. Ik moest natuurlijk aan David Bowie denken, die daar een lied over schreef. Heel andere vijf jaar. Vijf jaar totdat de atoombom de aarde vernietigt. Toch zingt hij iets toepasselijks:

I heard telephones, opera house, favourite melodies
I saw boys, toys electric irons and T.V.’s
My brain hurt like a warehouse, it had no room to spare
I had to cram so many things to store everything in there

Media, mobiele telefonie, retail en sales… Al die thema’s komen terug in de song ‘Five Years’, maar ook in het marketingvak waar ik dagelijks over schrijf. Daarom vier ik vijf jaar MarketingTribune met ‘Five Years’ van David Bowie. “Five years, what a surprise!”

Release & Reload, maar dan anders. Mijn twee weken vaderschapsverlof waren magisch, maar zijn razendsnel voorbij gevlogen. Zenon is nu vijftien dagen oud. Ik herinner me nog goed hoe ik hem voor het eerst in mijn armen nam, vlak na de geboorte. Huid op huid. Vader en zoon. Zo mooi, zo lief. Verfrist en verrijkt ga ik nu weer aan het werk. Nog voor ik van huis ga, verlang ik alweer terug naar mijn kind. Een gevoel dat ik zo sterk nog niet kende. Liefde. Onvoorwaardelijke liefde.