Papablog (2): Minder kraamzorg en kinderopvang
Ruim een maand geleden startte ik mijn papablog. Ik wilde schrijven over alles wat je als aanstaande vader (en moeder) overkomt. Nou, dat heb ik geweten. Er overkomt je zo ontzettend veel (van praktische zaken tot talloze emoties en twijfels) dat ik simpelweg niet wist waar te beginnen. Het gevolg: een writer’s block voor mijn papablog. Vandaag ga ik in de herkansing, met een blog over blokkades voor aanstaande ouders.
Het prachtige plan om over mijn naderende vaderschap te schrijven werd me even te veel. Ik had spontaan tien onderwerpen voor een blog, maar vond simpelweg geen tijd en rust om het allemaal op te schrijven. Tegelijk greep het ouderschap me naar de keel: “Waar begin ik aan? Kan ik dit wel?” Er viel zo veel te vertellen dat ik geen letter meer op papier kreeg. Best gek, want in het dagelijks leven produceer ik honderden woorden tekst per dag als broodwinning.
Inmiddels is de rust terug in mijn hoofd, de schroom is afgeworpen. Ik ga nu echt bloggen. Vaak bloggen. Papabloggen. Geen allesomvattende essays, maar compacte eigen ervaringen. Geen writer’s block, maar eindelijk een frequente papablog.
Blokkades
Waar zijn we nu? Kinga en ik krijgen vermoedelijk begin augustus een zoontje. Na jaren proberen is nu eindelijk de eindstreep in zicht. Dat betekent veel regelen en daarmee ook kennismaken met een voor ons compleet nieuwe wereld: het ouderschap. Een wereld met zijn eigen logica en spelregels, maar ook een wereld met zijn eigen blokkades. En dan bedoel ik dus geen writer’s block.
Ruim voor je kind is geboren, moet je in een grote stad als Amsterdam al op zoek naar kinderopvang. In sommige delen van de stad heb je wachtlijsten van een jaar. Gelukkig wonen wij in een stadsdeel waar de drukte nog is te overzien: Nieuw-West. Op basis van locatie, websites en online reviews kozen we drie kinderdagverblijven uit. Bij alle drie konden we snel terecht voor een kennismaking. Dat betekende telkens een gesprekje met de bedrijfsleider, een rondleiding en ruimte voor vragen. Uiteindelijk hak je een knoop door op basis van sfeer, professionaliteit, bereikbaarheid en beschikbaarheid. En prijs natuurlijk, maar dat ontloopt elkaar niet veel. We waren er vroeg bij (na zes maanden zwangerschap), dus hadden we ook snel succes: er was ruimte bij de opvangplek van onze voorkeur!
Wachtlijsten
Gelukkig maar, want afgelopen week meldde het AD dat de wachtlijsten in de kinderopvang weer net zo lang zijn als voor de economische crisis van tien jaar geleden. Tienduizenden ouders extra klopten afgelopen jaar aan voor opvangplekken. Niet alleen zijn er wachtlijsten, maar bovendien kampen kinderdagverblijven met personeelstekorten. Sommige organisaties moeten zelfs groepen sluiten vanwege te veel onvervulde vacatures, met name in de Randstad. Soms worden zelfs ouders gevraagd om voor de groep te gaan staan.
De meest gewilde dagen zijn de maandag, dinsdag en donderdag. Wij werken straks allebei vier dagen (maar daarover later meer), dus tekenden we in voor de dinsdag en donderdag. Oma neemt de resterende dag op zich. Eventueel schuiven we nog van donderdag naar woensdag, maar andersom is straks volstrekt kansloos.
Kraamhulp
Tekorten aan personeel zijn ook op andere terreinen een serieuze blokkade. Net als de kinderopvang kampt eveneens de kraamzorg met onderbezetting. We waren er wederom op tijd bij, maar kregen ruim na het afronden van al het papierwerk toch de melding dat er door personeelstekort in de zomer gedurende de gebruikelijke acht dagen geen zes maar drie uur kraamzorg per dag kan worden geboden. Een halvering van het aanbod dus. Daar gaat het vast ook wel mee lukken, maar het is een teken aan de wand dat alle kraamzorginstellingen in Amsterdam naar verluidt hun cliënten hetzelfde slechte nieuws moesten brengen.
Ook ziekenhuizen worstelen met een tekort aan personeel. Operatiekamers worden tijdelijk gesloten, bepaalde taken worden niet meer uitgevoerd. In het voor ons nabije MC Slotervaart kun je al een paar jaar niet meer bevallen. Wij schreven ons in voor het Bevalcentrum bij OLVG West (het vroegere Lucas Andreas), maar kregen niet veel later te horen dat ook daar deze zomer een bevalkamer dicht gaat vanwege personeelstekort.
Ik vind het bizar. De economie trekt aan, maar dit kan niet verhinderen dat aanstaande ouders op bijna alle passages van hun reis richting het ouderschap worden geconfronteerd met personeelstekorten. Ook (basis)scholen hebben hiermee te kampen, dus we kunnen onze borst alvast nat maken voor krapte op de onderwijsmarkt als ons kind eindelijk naar school gaat. Al dit soort blokkades zijn overkomelijk, maar het is pijnlijk dat een welvarend land als het onze dit niet beter kan voorzien en verhelpen.
Natuurlijk, de economie laat zich lastig voorspellen. En natuurlijk, de zomer is een lastige periode. Maar dit moet toch beter kunnen. Voor onze kinderen, voor onze toekomstige generaties.
Jeroen Mirck is journalist een aanstaand vader.
Lees zijn papablogs via de tag #papablog.
Tags: baby, Bevalcentrum, geboorte, kind, kinderopvang, kraamhulp, papablog, vader, vaderschap, ziekenhuis