Beste Album van 2017

Albumlijst 2017

Een Spotify-addict, dat was ik in 2017. Ik luisterde bijna 15.000 liedjes, aanzienlijk meer dan in voorgaande jaren, ook als je iTunes ook meetelt. Dat leren mijn statistieken op Last.fm, die me ook een inkijkje geven in mijn favoriete albums en liedjes. Dat iets het meest is gedraaid wil natuurlijk niet zeggen dat ik het ook mijn allermooiste muziek is, maar het blijkt toch een aardige richtlijn. Hier mijn top-10 van de beste albums die het jaar 2017 heeft opgeleverd. Smaken verschillen, dus over de uitslag kan volop worden gecorrespondeerd. Wat waren jouw favoriete albums van 2017?

  1. Strand of Oaks: Hard Love
  2. St. Vincent: Masseduction
  3. Afghan Whigs: In Spades
  4. The National: Sleep Well Beast
  5. Steven Wilson: To The Bone
  6. Ryan Adams: Prisoner
  7. Perfume Genius: No Shape
  8. The Mountain Goats: Goths
  9. Phoebe Bridgers: Stranger in The Alps
  10. Slowdive: Slowdive

Strand of Oaks kende ik al (met name van het zwaarmoedige album ‘Heal’), maar met ‘Hard Love’ won Tim Showalter mij pas echt. Wat een heerlijke pure rockplaat. St. Vincent prees ik al eerder de hemel in (in 2014 stond ze zelfs bovenaan mijn albumlijst), maar met ‘Masseduction’ maakt ze het wederom helemaal waar. Prijsnummer van deze plaat is het compacte en getormenteerde liefdesliedje ‘New York’.

Afghan Whigs zag ik dit jaar wederom live in Paradiso. Een paar jaar geleden maakten ze een aardige comeback, maar met het nieuwe album ‘In Spades’ benaderen ze hun hoogtijdagen van eind jaren negentig, toen ze furore maakten met de albums ‘Gentlemen’ en ‘Black Love’. Power en passie, perfect in balans.

The National is een band waar ik altijd aan heb moeten wennen. Ik vond het vroeger net iets te veel Editors, miste de eigenheid. (Fans zullen me vervloeken, dat weet ik.) Op het nieuwe album ‘Sleep Well Beast’ vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Goed uitgebalanceerde plaat, die krachtig is van begin tot eind.

Dat laatste geldt ook voor ‘To The Bone’ van Steven Wilson, de zanger van Porcupine Tree. Wat een vakwerk, wat een klasse. Wilson brengt een eerbetoon aan de new wave uit de jaren tachtig, zonder te verzanden in een obligaat retro-geluid. Een grote verrassing voor mij, want ik kende zijn werk nog nauwelijks.

Vertrouwde naam in mijn lijst is Ryan Adams, een van mijn favroeiet singer-songwriters. De laatste jaren vond ik zijn werk wat minder worden, maar met ‘Prisoner’ revancheert hij zich grandioos. Vooral het openingsnummer ‘Do You Still Love Me’ knalt eruit. Wow! Tegelijk blinkt hij ook uit in verstilde ballads.

Mijn ontdekking van het jaar zijn The Mountain Goats. Gek eigenlijk, want ze bestaan al meer dan drie decennia. De band rond de excentrieke zanger (en schrijver) John Darnielle blinkt uit in catchy nummers met markante teksten. Het nieuwe album, over de gothic-scene, is opgenomen zonder gitaren, maar live in Utrecht bleek de muziek ook prima op gitaar te kunnen worden uitgevoerd. Toegankelijk en tegendraads tegelijk.

Het debuut van het jaar komt wat mij betreft op naam van de 23-jarige Phoebe Bridgers. Haar album ‘Stranger in the Alps’ toont een vroegrijpe singer-songwriter, die terecht steun krijgt van Ryan Adams (hij geeft haar muziek uit) en Conor Oberst (hij zingt een deuntje mee). Haar muziek meandert soms, maar blijkt tegelijk goed hangen. We gaan nog veel meer van haar horen.

De resterende twee albums in mijn top-10 zijn van het jeugdige talent Perfume Genius, die met ‘In Shape’ zijn beste plaat tot nu toe maakte. Gevoelig en melodieus. Slowdive is van een heel andere orde: deze shoegazers maakten ruim twee decennia geleden al enkele prachtige albums, maar zijn nu pas terug aan het front. Ik stuitte per toeval op hun titelloze nieuwe album en was direct verkocht.

Tot zover mijn beste tien albums van 2017. Ik heb veel prachtige platen moeten laten afvallen, ook van grote namen als Father John Misty, The War on Drugs, Elbow en Iron & Wine. Fantastische muziek, maar net iets minder urgent dan de tien bovenstaande titels. Ter inspiratie hieronder toch nog de 23 albums waar ik nog een tijdje over heb getwijfeld. Ze werden het allemaal net niet, maar het zijn allemaal aanraders voor je volgende playlist in Spotify. Bij mij staan ze samen op repeat, ook in 2018.

Iron & Wine: Beast Epic
The Brian Jonestown Massacre: Don’t Get Lost
David Ramirez: We’re Not Going Anywhere
Noah Gundersen: White Noise
Father John Misty: Pure Comedy
The War on Drugs: A Deeper Understanding
Elbow: Little Fictions
Ron Gallo: Heavy Meta
Guided by Voices: August by Cake
Mac DeMarco: This Old Dog
Wolf Parade: Cry Cry Cry
Alex Cameron: Forced Witness
Charlotte Gainsbourg: Rest
Courtney Barnett & Kurt Vile: Lotta Sea Lice
Spinvis: Trein Vuur Dageraad
R. Stevie Moore: Make It Be
Waxahatchee: Out in The Storm
Ed Harcourt: Furnaces
Promartyr: Relatives in Descent
King Gizzard & The Lizard Wizard: Murder of The Universe
Luke Sital-Singh: Time Is a Riddle
Kendrick Lamar: Damn
Mount Eerie: A Crow Looked At Me (landde in januari pas echt)

Tags: , , , , , , , ,

2 Responses to “Beste Album van 2017”

  1. Soundtrack of Your Life Says:

    […] Ik stapte een dag te laat in bij deze editie van Soundtrack of Your Life. Dat kwam goed uit, want daardoor hoefde ik niet direct mijn Album van het Jaar te verklappen. Morgen maak ik mijn albumlijst, dus daar val ik jullie dan alsnog mee lastig. Vandaag is de vraag: wat is het beste nummer van het jaar? Daar zit bij mij wel enige overlap tussen. Dus ik verraad al iets over mijn albumlijst als ik zeg dat ik lang getwijfeld heb tussen St. Vincent met het compacte meesterwerkje ‘New York’ en een band die – ten onrechte – iets minder bekend is: Strand of Oaks. Ik kies uiteindelijk voor die laatste, omdat hun prijsnummer ‘Radio Kids’ juist gaat over liedjes die je op de radio hoort en die je helemaal overdonderen. Het mooie is: dat doet dit nummer ook. Stoer en toch intiem. Hartstikke knap. Ga allemaal luisteren naar Strand of Oaks. Een openbaring. […]

  2. Hugo Ellens Says:

    Yes! Finally someone writes about Strand of Oaks!

Leave a Reply