Doodgaan bij Sloterplasloop 2017
Vanmorgen ging ik dood. Spreekwoordelijk dan. Ik ging dood tijdens mijn favoriete running-event, de Sloterplasloop in Nieuw-West. Niet dat ik uitviel – dat is mijn eer te na. Nee, ik kon gewoon niet het tempo aan dat ik normaal in wedstrijden kan volhouden. Dan is het buffelen, harken, stoempen, ondanks die verzuurde benen.
Uiteindelijk liep ik het parcours van tien kilometer rond de Sloterplas in een tijd van 45:21 minuten. Dat is een gemiddelde snelheid van 13,2 km/u. Nu zullen er vast mensen zeggen: dat doe ik je niet na. Dat vind ik heel aardig om te horen, maar gelet op mijn persoonlijk parcoursrecord (42:03 minuten) van drie jaar geleden viel mijn tijd me gewoon tegen. Vorig jaar kwam ik nog in de buurt van die recordtijd.
Hoe komt dat? De belangrijkste reden is natuurlijk dat ik de laatste tijd te weinig heb getraind. Op vakantie in Iran was er simpelweg geen tijd voor (en zijn korte broeken in principe ook uit den boze), maar ook de weken ervoor en erna heb ik te weinig kilometers gemaakt. Vroeger kwam ik daar nog wel mee weg op een relatief korte wedstrijd over 10 kilometer, maar ditmaal kon ik mijn trainingsachterstand niet verbloemen.
Misschien begint mijn leeftijd ook wel mee te spelen. Hoe symbolisch: dit jaar was ik voor het eerst ingedeeld in de categorie voor lopers van 45 jaar en ouder. Inderdaad, ik word oud! Ze zeggen dat je vanaf midden veertig fysiek structureel achteruit gaat, dus ook bij sportbeoefening.
Wie weet is dit een onweerlegbaar wetenschappelijk feit, maar het is een verklaring waar ik me niet bij neer wil leggen. En dat ga ik volgend jaar bewijzen ook! (Ze zeggen trouwens ook dat mensen eigenwijzer worden met het verstrijken van de jaren. Het zij zo. Tot volgend jaar!)
Foto: Hugo Hoes, voormalig stadsdeeldichter
Tags: hardlopen, looptraining, Nieuw West, Sloterplasloop