Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik inmiddels een bijdrage heb geschreven voor MijnMoment.com. Toch moest ik lang dubben over mijn bijdrage van dit jaar. Ik vond het eng. Mijn vriendin Kinga las en besliste mee: durven we dit intieme, kwetsbare verhaal te delen? Ja, dat durven we. Omdat dit verhaal verteld moet worden. En omdat veel meer koppels er goed aan zouden doen hier niet over te zwijgen. Het leven is geen roze wolk, maar een rozentuin met doornen. Aanloop, hup, spring!

“Het hartje klopt niet meer.”

Die boodschap kwam hard aan.

Harder bij mij dan bij Kinga, want zij vermoedde stiekem al dat er iets niet goed was. Ze had haar vermoeden niet uitgesproken, want zeker weten doe je niets als je voor het eerst zwanger bent. Totdat de verloskundige ons het ontnuchterende nieuws bracht: het hartje klopte niet meer.

Ruim acht weken hadden we geleefd in een droom. Plannen maken, nadenken over ons veranderende leven. Die plannen konden prompt de prullenbak in. Dat ene zinnetje gooide alles om.

Een onontkoombare boodschap.

Alsof je een vuistslag in je gezicht krijgt.

Kinga en ik willen een kindje. Op zichzelf is dat niks bijzonders, want miljarden aardbewoners gingen ons voor. Toch is het voor ons allerminst vanzelfsprekend, want via de natuurlijke weg lukt het niet. Allebei zijn we vruchtbaar, maar Kinga’s lichaam werpt blokkades op. Voor wie het echt wil weten: vijandig baarmoederslijmvlies. Daardoor bereikt geen enkel gezond zaadje een gezond eitje. Een baarmoeder conform mijn karakter, grapte Kinga.

Einde verhaal? Nee, maar zodra je de medische mallemolen betreedt, wordt het maken van een kind ineens een stuk complexer. Een gedoetje, zo zou wijlen denker des vaderlands René Gude het genoemd kunnen hebben. Meer dan een gedoetje zelfs, ervoer Kinga toen ze na deze mislukte zwangerschap moest worden opgenomen in het ziekenhuis.

Een curettage is pijnlijk: het wegschrapen van stukjes dode vrucht uit je baarmoeder. En daarna weer doodleuk bij nul beginnen, alsof er niks is gebeurd. Geloof me: daar hadden we het soms best moeilijk mee.

Eén op de drie zwangerschappen mondt uit in een miskraam. Dat is veel, maar over vroege miskramen hoor je mensen zelden. Daardoor lijkt het een zeldzaamheid, maar dat is het allerminst. Het zwijgen wordt vaak doorbroken als je zelf openhartig bent. Wij konden moeilijk anders, want veel vrienden wisten dat we in een ‘traject’ zaten. Of zoals de artsen dat heel klinisch noemen: ie uu ie.

Wie in zo’n IUI-traject zit, krijgt geregeld de vraag hoe het gaat. Dan zwijg je niet ineens zodra je zwanger bent of de vrucht het niet heeft gered. Die bijna onontkoombare openhartigheid is soms lastig, maar geeft ook rust. Het is goed om je angsten en twijfels met anderen te delen. Daarom schrijf ik het ook hier.

We doen vaak zo krampachtig geheimzinnig over dingen die ons persoonlijk raken, die ons pijn doen. Stom, want weggestopte pijn doet alleen maar meer pijn.

Het hartje dat niet meer klopte heeft ervoor gezorgd dat Kinga en ik elkaar beter zijn gaan begrijpen. Ik zag haar pijn lijden in het ziekenhuis, zij zag mijn hart breken toen dat fatale bericht kwam. Het heeft ons sterker gemaakt.

Daarom durven we samen verder te gaan op de ingeslagen weg, zonder te weten waar die ons precies gaat brengen.

Dit verhaal verscheen op MijnMoment.com. Aan dit mooie initiatief van Henk-Jan Winkeldermaat (Punkmedia.nl) werk ik al jaren hondstrouw mee. Lees hier meer Mijn Momenten.

Tags: #mijnmoment, 2015, Kinga, leven, liefde, papablog

This entry was posted on Wednesday, December 30th, 2015 at 14:34 and is filed under Papablog, Persoonlijk. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.