Mijn Beste Albums van 2015

Sufjan-Xmas

Prettige kerstdagen allemaal! Voor de muzikale omlijsting heb ik traditiegetrouw weer mijn persoonlijke lijst met Beste Albums van het Jaar samengesteld. Hieronder eerst de lijst, daarna leg ik uit waarom dit de mooiste muziek van 2015 is.

  1. Sufjan Stevens: Carrie & Lowell
  2. Father John Misty: I Love You, Honeybear
  3. Courtney Barnett: Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit
  4. Andy Shauf: The Bearer of Bad News
  5. Torres: Sprinter
  6. Kendrick Lamar: To Pimp a Butterfly
  7. Kurt Vile: B’lieve I’m Goin’ Down…
  8. John Grant: Grey Tickles, Black Pressure (*)
  9. Björk: Vulnicura
  10. Eric Vloeimans’ Oliver’s Cinema: Act 2

Vorig jaar schreef ik voor elk afzonderlijk album in mijn top-10 een korte persoonlijke beoordeling, maar ditmaal twijfelde ik daarover. Immers: begin april schreef ik al een blog met de tussenstand met voorlopige hoogtepunten. Bijna al die pareltjes hebben inderdaad de eindlijst gehaald (helaas, Panda Bear viel af). Maar goed, de kans is groot dat je niet op die link klikt, dus doe ik hier toch even aan vergelijkend warenonderzoek.

(*) Correctie: Ruim na het publiceren van deze jaarlijst heb ik toch nog een aanpassing gedaan. Ik vond dat ik John Grant onrecht had aangedaan door zijn album ‘Grey Tickles, Black Pressure’ niet in mijn top-10 te zetten. Tegelijk had ik het gevoel dat de achtste plek voor Wilco vooral een oeuvre-vermelding was, meer dan louter voor het album ‘Star Wars’. Daarom heb ik Wilco ‘gewipt’ voor Grant. Om de geschiedschrijving niet helemaal te manipuleren, heb ik de toelichting in het vervolg van deze blogpost niet inhoudelijk aangepast. Die rept dus nog over de oude situatie, waarbij Wilco nog op acht staat en Grant de lijst net niet heeft gehaald. 

10. Eric Vloeimans’ Oliver’s Cinema: Act 2
Buitenbeentje in deze lijst: de wereldse jazz van Eric Vloeimans betoverde me op de avond van Dodenherdenking, toen het trio Oliver’s Cinema een prachtig ‘bevrijdingsconcert’ gaf in theater De Meervaart . Deze vrijgevochten trompetklanken van ‘Act 2’ werken inderdaad bevrijdend.

9. Björk: Vulnicura
De IJslandse zangeres Björk is niet ieders smaak, maar dit breakup-album is een nieuw hoogtepunt in haar oeuvre. De aangrijpende hartenpijn wordt begeleid door strijkers en dansbare beats. Je blijft nieuwe lagen ontdekken in dit album.

(8.) Wilco: Star Wars (*)
Dit album werd gratis online weggegeven door bandleider Jeff Tweedy, dus was ik argwanend. Was dit een tussendoortje van een van mijn favoriete hedendaagse bands? Nee, ‘Star Wars’ is de ontwakende kracht die je bij zo’n titel verwacht.

7. Kurt Vile: B’lieve I’m Goin’ Down…
Wie is die vreemde man die je ‘s morgens in de spiegel ziet? Kurt Vile is inderdaad een vage gast, maar bluesy muziek maken kan hij als de beste. Het openingsnummer ‘Pretty Pimpin’ is een van de leukste liedjes van 2015.

6. Kendrick Lamar: To Pimp a Butterfly
Hiphop met échte zeggingskracht. Zie mijn blogje uit april.

5. Torres: Sprinter
Soms hoeft wijn niet lang te rijpen. Mackenzie ‘Torres’ Scott sprint met haar tweede album mijn lijst binnen. Deze jonge vrouw schrijft verfijnde rockliedjes, maar spint ze graag weids uit met rauw randjes. Haar optreden eerder dit jaar in Paradiso was imposant.

4. Andy Shauf: The Bearer of Bad News
Ontdekt via mijn muziekvriend Erwin Wijman. Andy Shauf is een singer-songwriter die klinkt als Elliott Smith, maar toch ook een heel eigen geluid heeft, met verrassend opgebouwde composities.

3. Courtney Barnett: Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit
Ik prees haar vorig jaar al de hemel in, maar dit jaar werd pas echt de doorbraak van de Australische Courtney Barnett. Briljante cynische teksten ondersteund door catchy gitaarriffs. Terechte Grammy-nominatie voor beste nieuwkomer.

2. Father John Misty: I Love You, Honeybear
Theatrale overdrijvingen zijn het handelsmerk van Josh Tillman, zo bleek onlangs in Paradiso maar zeker ook op dit hemelbestormende album. Neem alles met een korreltje zout, behalve het ongebreidelde talent van deze alleskunner.

1. Sufjan Stevens: Carrie & Lowell
En dan onmiskenbaar de mooiste muziek van het jaar: ‘Carrie & Lowell’, de nieuwe plaat van Sufjan Stevens. Duizend maal ingetogener dan zijn feestelijke meesterwerk ‘Illinois’ uit 2005, maar dat is juist de kracht van dit album. Stevens’ moeder liet haar kinderen in de steek toen het ukken waren, maar dan rouw je decennia later niet minder om haar dood. De muziek is intens, de kale composities zijn akelig perfect. Alsof je de goden hoort zingen.

Viel er ook mooi werk af? Uiteraard. Net als Björk maakte ook indie-band Death Cab for Cutie een breakup-album, maar ‘Kintsugi’ mist de intensiteit waarmee Björk wél durft te zingen over haar gebroken hart.

Prikkelend dansbaar is de muziek van John Grant, Tame Impala, Jamie xx, Hot Chip en de oudgedienden van New Order, maar voor mij miste het allemaal net even de zeggingskracht die de tien overgebleven albums wel hebben. Al blijf ik John Grant een fascinerende kruising vinden van de eclectische Beck, de elegante Bowie en de geile Prince. Als je hem niet kent, luister dan eens naar zijn nieuwe album ‘Grey Tickles, Black Pressure’.

Mooie liedjes schrijven is een kunst. Iemand die dat als geen ander beheerst is Noel Gallagher, de gitarist van Oasis. Sinds de definitieve breuk met zijn broer Liam maakt hij muziek met zijn eigen band High Flying Birds. Het album ‘Chasing Yesterday’ is een parel, al is het onmogelijk om zich te meten met de meesterwerken van Oasis. Toch een speciale vermelding waard, net als een ander prijsnummer: ‘Her Mercy’ van Glen Hansard.

Kort samengevat: 2015 was een muzikaal prachtjaar. Hopelijk heeft het nieuwe jaar net zo veel moois te bieden. Ik wens je een gelukkig 2016 toe!

Jeroen Mirck is zelfstandig journalist. Zijn favoriete muziek wordt sinds 2007 gearchiveerd op Last.FM.

Tags: , , , , , , , ,

One Response to “Mijn Beste Albums van 2015”

  1. Neys Says:

    Die nieuwe plaat van Bjork is erg vernieuwend. Dat is nog eens wat anders dan wat we van haar gewend zijn. Leuke nummertjes.

Leave a Reply