Beste Albums van het Jaar 2014
Het kan nog net: mijn albumlijst van het jaar 2014. En als het net niet meer kan: vette pech. Want muziek is er om van te genieten. En fokking hell, wat heb ik het afgelopen jaar veel van muziek genoten! Het was moeilijk kiezen, maar dit is de toptien met mijn Albums Of The Year 2014. Tip van de sluier: Prince, Ryan Adams en U2 haalden de lijst níet.
- St. Vincent – St. Vincent. Annie Clark overdonderde me op Lowlands met een megalomane show. Geen idee waarom ze een singer-songwriter wordt genoemd, want ze rockt als een bezetene en draait tegelijk de elektronische trukendoos open. Alles komt samen in haar muziek, zowel live als op haar nieuwste, titelloze album.
- Damien Rice – My Favourite Faded Fantasy. Natuurlijk, we moesten veertien jaar wachten op D’Angelo, maar de acht jaren dat Damien Rice van de radar verdween hebben voor een nog fraaiere rentree gezorgd. Deze acht uitgesponnen dromerige liedjes benaderen bijkans de perfectie. Het enige dat soms mist is een snufje peper.
- Spoon – They Want My Soul. Spoon is cool. Ze klinken als jonge rockgoden, maar draaien al heel lang mee. Sleet zit er echter niet op deze Amerikanen. Stoere gitaren, speelse synthesizers en soms zelfs een soul-arrangement.
- Avi Buffalo – At Best Cuckold. Raar klein mannetje met een iele stem, maar verdomd, wat is Avi Zahner-Isenberg goed! Ik zag hem live in de Tolhuistuin en was verkocht. Geweldige componist en gitarist, met goudeerlijke liefdesliedjes inclusief rafelrandje. ‘At Best Cuckold’ is pas Avi’s tweede album, dus er staat ons nog veel meer moois te wachten. Verwacht liedjes over gasmaskers en overreden honden.
- Tweedy – Sukierae. In de Americana-hoek gaat het wat mij betreft al jarenlang tussen Ryan Adams en Jeff Tweedy. Adams kwam afgelopen jaar met een prima retro-album dat refereert aan zijn bijna-naamgenoot Bryan Adams, maar Jeff Tweedy wint ditmaal de strijd met een opmerkelijk uitstapje: een album met zijn zoon Spencer achter de drumkit. Kleiner en intiemer dan zijn vaste band Wilco, maar met diezelfde gekmakende songwriter-skills. Let op het nonchalante ‘Oe-hoe-hoe’ in het refrein van de single ‘Low Key’: provocerend simpel, maar het wérkt.
- Deerhoof – La Isla Bonita. Deerhoof staat voor muzikale gekte, maar wel heel bewust en gedoseerd gespeeld. Een recensie in Het Parool wees me op deze band, die ik totaal niet kende. Een openbaring! Geen idee hoe ik ze moet omschrijven, dus zeg ik maar gewoon: Sonic Youth met Yoko Ono op zang. En als je denkt: dat klinkt als rotzooi, dan moet je júist gaan luisteren. Je weet niet wat je hoort. Het stuitert alle kanten op.
- D’Angelo & The Vanguard – Black Messiah. Ik heb D’Angelo de afgelopen veertien jaar niet gemist, want ik kende zijn werk eigenlijk maar mondjesmaat. Door alle hysterie over dat langverwachte nieuwe album toch maar even gaan luisteren en eerlijk is eerlijk: ‘Black Messiah’ is een puike plaat. D’Angelo plundert voortdurend de soulklassiekers en vooral Prince, maar bakt daar heel funky broodjes mee. Maatschappelijk relevant bovendien, want hij bezingt de recente rassenrellen in de VS.
- Cymbals Eat Guitars – Lose. Per toeval stuitte ik via KEXP op de rocksong ‘Jackson’ en ik was meteen verkocht. De rauwe energie van deze Newyorkers doet denken aan het ongepolijste debuutalbum van Radiohead. Op het album klinken ze even later doodleuk als Paul Weller. Heerlijke vrije geluiden.
- alt-J – This Is All Yours. Hipper dan hip(ster), maar ook gewoon heel erg lekker. Een hit als ‘Left Hand Free’ blijft je voor altijd bij, maar hun tweede album bevat ook minder toegankelijke pareltjes.
- Typhoon – Lobi Da Basi. Toch nog een Nederlandse act in mijn top-10. Niet alleen de hoes van dit album is kleurrijk en feestelijk, dat geldt ook voor de muziek van Typhoon. En wie hem op Lowlands heeft gezien, weet hoezeer hij een feestje kan bouwen. ‘Lobi Da Basi’ is een album om intens blij van te worden.
Tot zo ver de top-10. Maar o jee, wat heb ik veel moois moeten schrappen.
Tot aan het schrijven van bovenstaande tien mini-recensies stond ‘Are We There’ van Sharon Van Etten nog in m’n lijstje – totdat ik bij het tellen merkte dat ik per ongeluk geen tien maar elf platen had gekozen. Pech voor Sharon.
Er sneuvelde meer moois. De Australische singer-songwriter Courtney Barnett hoorde er eigenlijk in, maar haar dubbel-EP ‘A Sea of Split Peas’ bleek uit de laatste weken van 2013 te stammen. Toch raad ik iedereen aan om naar haar Dylanesque ratelsong ‘History Eraser’ te luisteren. Subterranean Homesick Blues Revisited.
Ook passeerde ik twee van mijn all-time favorieten: Prince (twee albums zelfs én live gezien in Ziggo Dome) en Ryan Adams. Om nog maar te zwijgen over Conor Oberst, die ik dit jaar voor het eerst live zag. Geen liedje draaide ik in 2014 vaker dan zijn single ‘Zigzagging Toward The Light’, maar het complete album ‘Upside Down Mountain’ vond ik iets te wisselvallig. En dan waren er nog solide subtoppers als Angel Olsen, Drive-By Truckers, Fink en Benjamin Clementine – maar die laatste komt in 2015 pas met zijn eerste volwaardige plaat.
En dan waren er nog de gouwe ouwen: Pink Floyd (deed me niet zo veel) en het onvermijdelijke U2. Wat een blamage: hun via iTunes gespamde album Songs of Innocence was gewoon niet om aan te horen. Wat een bagger! Toch vrees ik dat mijn blogsoftware dit album stiekem toch nog in mijn Album Top-10 plakt. Ophoepelen, Bono. Kssst!
Mijn muziek wordt sinds 2007 gearchiveerd op Last.FM.
Tags: alt-J, Avi Buffalo, beste albums, D'Angelo, Damien Rice, Deerhoof, Last.fm, Lowlands, Muziek, Spoon, St. Vincent, Tweedy, Typhoon, U2