Dromen, lachen, lopen, huilen

Benjamin-Clementine

“I dream, I smile, I walk, I cry.” Dat zingt de man in het donker. Een grote zwarte man achter een grote zwarte piano in het grote zwarte niets van een schaars verlicht Paradiso. De man is Benjamin Clementine. Ooit straatmuzikant in Parijs, inmiddels een snel rijzende ster. Een zware stem met krachtige uithalen, begeleid door driftig pianospel. Kinga tipte me en nu zitten we samen in Paradiso te luisteren, luttele uren voordat mijn drieënveertigste levensjaar van start gaat.

“I dream, I smile, I walk, I cry.” Ik hoor een heel leven doorklinken in de teksten van Clementine. Niet dat mijn leven op het zijne lijkt, verre van dat. Maar wie heeft er niet gedroomd, grote afstanden overbrugd, gelachen en gehuild? En soms dat allemaal tegelijk. Net zoals een boom er elke jaar een groeiring bij krijgt, zo reizen onze ervaringen met ons mee. En muziek kan dat vaak zo intens mooi uitdrukken.

Mijn broer Vincent, net als ik bezeten van muziek (maar vaak van héél andere muziek, dus ben ik benieuwd of we een voorliefde voor Clementine delen), vroeg zijn vrienden op Facebook laatst welke tien liedjes een belangrijke rol spelen in hun leven. Ik voelde me aangesproken en begon prompt een lijstje te maken – dat binnen een half uur de dertig liedjes oversteeg. Toen heb ik het weggelegd, laten rijpen.

Nu mijn boomstam een nieuwe groeiring heeft aangemaakt, vind ik het tijd om die muzieklijst eens terug te brengen naar tien persoonlijke sleutelmomenten uit de (pop)muziek. Met de nadruk op persoonlijk, al zullen vast mensen zich in sommige van mijn keuzes herkennen.

  1. Jeff Buckley: Grace. Het mooiste popliedje aller tijden. Elke keer als ik het hoor, moet ik opnieuw huilen. Sleutelwoord: afscheid.
  2. David Bowie: Heroes. Meest veelzijdige popartiest aller tijden. Heeft allerlei stijlen verkend, maar zijn beste werk maakte hij in het Berlijn van eind jaren ’70. ‘Heroes’ is en blijft zijn meest aangrijpende nummer. Kwetsbaar en stoer tegelijk.
  3. The Stone Roses: Fool’s Gold. Muziek geeft me vaak energie, maar er zijn weinig nummers die me in een paar seconden zo kunnen oppeppen als deze dansbare Britpop. Ik word hier blij van, zonder dat het per se een blij nummer is.
  4. Nine Inch Nails: Hurt. Van blij naar ultiem somber is een kwestie van minuten. ‘Hurt’ graaft diep. Ooit prachtig gecoverd door Johnny Cash, maar het origineel is mooier, nóg mooier.
  5. Prince: Kiss. His Royal Badness kan natuurlijk niet in een lijst van mij ontbreken. Dit nummer gaat over lust. Vleselijke lust natuurlijk, maar ik krijg er ook altijd een onweerstaanbare lust van om te dansen – ook al kan ik niet dansen. Maar dat maakt niet uit: ook in je hoofd kun je dansen.
  6. Iggy Pop: Lust for Life. Op dit nummer héb ik daadwerkelijk gedanst. Heel vaak, in café Extase tijdens mijn Tilburgse studententijd. Frank Zappa zou het ‘social suicide’ hebben genoemd, maar wat maakt het uit. ‘Lust for Life’ doet precies wat de titel belooft, met name de aanstekelijke drums.
  7. New Order: Blue Monday. Hét nummer van mijn puberteit. Ik snapte het indertijd allemaal nog niet zo goed, maar ik wist dat dit nummer uitdrukte wat ik niet begreep. Nu denk ik het eindelijk een beetje te begrijpen. En passant vond New Order ook even tussendoor de elektronische muziek opnieuw uit.
  8. Bob Dylan: Subterranean Homesick Blues. Maatschappijkritiek is er in alle soorten en maten, vaak op uiterst tenenkrommende manier bezongen. Bob Dylan wist wél hoe je dat doet. In dit nummer heeft hij binnen twee minuten een compleet wereldbeeld neergezet. This is songwriting on speed.
  9. R.E.M.: It’s The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine). Uiteindelijk gaan we allemaal dood en ook de wereld gaat uiteindelijk naar de klote, maar hey, het is goed zo. Laten we er toch in ieder geval het beste van maken. Damn, wat kan dit nummer elke vorm van doodsangst heerlijk weg relativeren. Mooi contrast tussen licht en zwaar.
  10. Raymond van het Groenewoud: Zanger zonder meer. En dan de tiende track… Ik kan niet kiezen. Dan maar een liedje in mijn eigen taal. Doe Maar is nostalgie, Spinvis vind ik stiekem de beste Nederlandstalige componist, maar het is uiteindelijk deze klaagzang van Raymond van het Groenewoud geworden. Een cover ook nog eens, maar dat maakt niks uit. Een lied over succes, ijdelheid, de druk om te presteren, vergane glorie… over ouderdom. Prachtig.
  11. En omdat er potdorie geen vrouw in deze lijst staat (behalve Wendy Melvoin, de gitariste op ‘Kiss’, immers: ‘Women and girls rule my world’), doe ik er doodleuk een bonustrack bij. Geen Patti Smith (‘Rock ‘n’ Roll Nigger’), geen country-koningin Dolly Parton (‘Jolene’, ‘You Are’), niet de Hollandse indie-rock van Bettie Serveert (‘Palomine’), maar de allercoolste rock-chick van het universum: PJ Harvey. Eigenlijk vind ik alles wat ze schrijft mooi (daarom is het zo lastig kiezen), maar voor nu kies ik de oerkracht van ‘This Is Love’.

Voor Benjamin Clementine komt die shortlist iets te vroeg, al maakte hij gisteren in Paradiso een onuitwisbare indruk. O ja, die ene regel over dromen, lachen, lopen en huilen komt uit ‘I Won’t Complain’. En dat doe ik ook allerminst. Het leven is mooi, zeker met de juiste muziek uit de speakers.

Tags: , , , , , , , , , ,

3 Responses to “Dromen, lachen, lopen, huilen”

  1. Sheila Says:

    Leuk om te lezen, Jeroen! Ik waag me vooralsnog niet aan een lijst, maar Bowie en PJ zullen en NIN en–kijk, daar ga ik al.

  2. Sheila Says:

    In mijn enthousiasme, zelfs mijn zin laten ontsporen! Ik bedoel maar.

  3. Jeroen Mirck Says:

    Dat is inderdaad het lastige, Sheila. Ik zat echt zó aan dertig titels, waarna het dus een kwestie wordt van darlings killen.

    Geen Beatles en Stones, geen Nirvana of Radiohead, geen Pink Floyd, Led Zeppelin of Jimi Hendrix, geen Neil Young, Tom Waits of Lou Reed, geen Smiths, Joy Division of Depeche Mode, om nog maar te zwijgen van pareltjes als Wilco, dEUS of Pixies.

    Kortom: over een jaar ziet mijn lijst er allicht anders uit, al weet ik zeker dan bepaalde songs de tand des tijds zullen weerstaan.

Leave a Reply