Sunday View: Lowlands 2014

Lowlands-glasses

Lowlands was weer lauw. Of cool. Of vet. Of hip. Als veertigplusser heb ik de terminologie niet meer zo scherp. Dat wordt er pas echt ingewreven als ze zeggen: “Gaat u maar voor, meneer.” Als ouwe lul was me evengoed niet ontgaan dat elektronische muziek steeds dominanter wordt, ook in het alternatieve circuit. Lowlands stroomt mee in die vaart der volkeren. Met de gebruikelijke kritiek, al leidde juist de mix van rock en electro tot enkele hoogtepunten op het festival dit jaar. 

Jammer dat ze praktisch tegelijk met topact Portishead stond geprogrammeerd, maar dat maakte het optreden van St. Vincent niet minder overweldigend. Als rockende muziekrobot zette Annie Clark een ontregelende set neer, met zware beats en venijnige gitaar-riffs. Hoewel het leek alsof ze continu ruzie maakte met haar geluidsman (of was dat onderdeel van haar theatrale act?), was haar performance helemaal spot-on. In een verfijnde dosering zijn electro en rock elkaars beste vriend.

Dansen met Stromae

Clarks robot-act deed denken aan Stromae, die ook naar het podium wordt gedragen als een pop. Deze Belgische popster bewees zaterdagavond dat ook Franstalige hitparade-dance een festival als Lowlands op zijn kop kan zetten, getuige de beangstigende hoeveelheid mensen in en rond de Alpha-tent. Alors on danse!

Dansbaar was ook de derde robot: de door Prince bejubelde Janelle Monae ‘ontwaakte’ pas op het podium nadat ze met een steekwagentje in de spotlights was geparkeerd. Helaas mist ze nog de pure soul van haar idolen, maar ze is nog jong.

Rocken met Triggerfinger en Volbeat

Sowieso vielen veel bands op Lowlands een beetje tegen. Met name de vrijdag was mager bezet, uitgezonderd de power-rock van Triggerfinger. De Belgen gaven een bezielde show. Lekker gerockt werd er sowieso wel, ondanks de onstuitbare opmars van electro. Zaterdag bracht Volbeat een gehoorbeschadigende mix van metal en rockabilly, terwijl de zondagavond werd afgesloten door Queens Of The Stone Age – niet verrassend, wel goed.

Behalve mijn favoriet St. Vincent sprongen een aantal artiesten er voor mij uit: het ochtendconcert van Fink (rustig en beheerst), de onbezorgde indierock van Bear Hands (rauw en toch poppy), de waargemaakte sterstatus van Chet Faker en de feestelijke show van rapper Typhoon, met gastoptredens van onder meer Benjamin Herman.

Tegenvallers waren er natuurlijk ook. Snoop Dogg wil je een keer live zien, maar hij deed een luie show. En wat Die Antwoord op een serieus festival te zoeken heeft, vraag ik me nog steeds af. Het programma als geheel was soms wat aan de magere kant, dat mag de volgende keer beter. Toch was de sfeer weer top, en daar draait het uiteindelijk om. Met of zonder elektronische instrumenten.

Jeroen Mirck is journalist. Bekijk zijn Lowlands-foto’s op Flickr.

Lowlands-2014

Tags: , , , , , , , , , , ,

Leave a Reply