Politieke column: Belofte maakt schuld
Belofte maakt schuld. In de aanloop naar de Amsterdamse verkiezingen schreef ik mijn laatste raadscolumn, maar wel met de belofte door te gaan met columns schrijven als ik zou worden herkozen. Politici moeten immers verantwoording afleggen aan de kiezer. Ik werd door u herkozen, dus blijf ik schrijven. Zoals beloofd.
Dit weekend liep ik de eerste Groene Marathon van Nieuw-West, georganiseerd door bewoners en ondernemers die gek zijn van hardlopen én Nieuw-West. Hulde voor hun initiatief en de vele vrijwilligers die eraan meewerkten. Het was beestenweer, maar ondanks de regen, wind en kou haalde ik de finish. Politiek is ook een marathon. Besluiten worden niet over één nacht ijs genomen, er gaan maanden, soms jaren van voorbereiding aan vooraf. Politiek is dus geduld hebben. Toch werd mijn geduld de afgelopen twee maanden danig op de proef gesteld.
Na de verkiezingsdag volgde een installatie-ceremonie in de Stopera, een eerste commissievergadering om wat basale afspraken te maken en daarna talloze afscheidsborrels. Op 7 april kwam de commissie voor een tweede keer bij elkaar en kozen we ons dagelijks bestuur. En toen stokte de vergaderagenda.
Pas een maand later, op 7 mei, vond de eerste écht inhoudelijke vergadering plaats van de bestuurscommissie Nieuw-West. Wat mij betreft liet die vergadering veel te lang op zich wachten. Waar waren de voorbereidende commissievergaderingen? Waarom was er een maand radiostilte? Ik vond dat geen goed signaal richting de bewoners.
Blij ben ik natuurlijk met het bestuurscommissieprogramma dat we op 7 mei hebben aangenomen. Dat is een goede basis voor de komende vier jaar, breed gesteund door de commissie.
Minder blij werd ik van het gekonkel over ons tijdelijke vergadermodel. Het besluit van een maand geleden om het oude (deelraads)model nog even tot de zomer te gebruiken, werd door de fractievoorzitters in klein beraad verworpen om er een nieuw, nog niet uitontwikkeld model doorheen te jassen. Dat vind ik geen democratische gang van zaken. Er was afgelopen maand voldoende ruimte om er plenair in alle transparantie over te vergaderen. Nu is het besluit in de achterkamertjes genomen. Daarom heb ik vorige week uit principe tegen het vergadermodel gestemd.
Nu we eindelijk (bijna) klaar zijn met vergaderen over procedures, wordt het hoog tijd om ons bezig te gaan houden met de dagelijkse praktijk, de inhoud. De bestuurscommissie geldt niet voor niets als ogen en oren van de buurt. Mijn geduld is op, ik wil aan de slag. Politiek is een marathon. We hebben nog een lange reis voor de boeg.
Als D66-bestuurscommissielid doet Jeroen Mirck elke maand verslag van zijn ervaringen in de lokale politiek, ook op Dichtbij.nl en Amsterdam Centraal.
Tags: #inderaad, bestuurscommissie, column, deelraad, herkozen, marathon, Nieuw West, Politiek, vergadermodel, verkiezingen
May 17th, 2014 at 09:21
Bedankt Jeroen,
Het was mij al helder (voor de verkiezingen) dat die hele Bestuurscommissies een enorme stap terug zijn in de democratische invloed en besluitvorming. Maar na deze omschrijving van de gang van zaken weet ik het zeker.
Gelukkig wordt het nu wel een stuk goedkoper, omdat jullie per vergadering betaald worden, zoals de buitengewoon commissieleden voorheen. Dat is dan wel weer pure winst.
Hans Staphorsius
May 17th, 2014 at 09:29
Misschien heb je gelijk, Hans. Misschien ook niet. Feit is dat we minder verantwoordelijkheden hebben dan de deelraden, maar we gaan nog wel degelijk over de uitvoering van lokaal beleid.
Deze week is de eerste échte maandelijkse vergadercyclus begonnen. Ik hoop dat de machine nu op gang komt. Wat dat betreft werkt een marathon hetzelfde: je gaan dan niet als een speer van start, maar als een diesel. Geleidelijk bouw je op naar je topsnelheid. Ik ben een optimistisch mens en verwacht dat we straks daadkrachtig en effectief draaien. Al had dat wat mij betreft dus nu al het geval mogen zijn.