Mijn Moment 2013
Klik. 2013 was het jaar van de selfie. En laat MijnMoment.com nou de ultieme selfie zijn, een geschreven reeks zelfportretten zonder weerga. Elke klik kan een heel jaar mee.
Mijn jaar startte niet met een klik, maar met een tring. Al binnen een paar dagen veranderde 2013 voor mij rigoureus. Op zaterdag 5 januari belde Herman me tijdens een verjaardagsfeest. Geen plek om je telefoon op te nemen, dus wilde ik de oproep negeren – maar iets zei me dat het belangrijk was. Dat was het ook: Ellen gaat weg! Herman vroeg me of ik haar als raadslid wilde opvolgen. Ellen verhuisde weg uit Amsterdam en er moest snel een opvolger aan de slag. Of ik het wilde doen. Ja, natuurlijk. Ik realiseerde me toen nog niet waar ik zo impulsief ‘ja’ tegen zei.
Al bijna drie jaar was ik actief in de lokale Amsterdamse politiek. Als duo-raadslid ondersteunde ik de drie gekozen raadsleden van D66 in stadsdeel Nieuw-West. Bij de verkiezingen van maart 2010 liepen we nipt een vierde zetel in de deelraad mis. Dat zou mijn zetel zijn geweest. Door het onverwachte vertrek van Ellen schoof ik ineens door. Ik werd wat ze zo mooi volksvertegenwoordiger noemen. Toen ik het woord voor het eerst hardop uitsprak, voelde het ineens als een loden last op mijn schouders.
De overgang van ‘duo’ naar écht raadslid is groter dan het wellicht lijkt. Niet zozeer inhoudelijk, want als fractielid sprak ik al over alles mee. Nee, het verschil is de voelbare druk: jij bent het gezicht van je partij, jij neemt in de deelraad beslissingen namens je partij, jij wordt in vertrouwen genomen over partijoverschrijdende dilemma’s. Als raadslid word je op een zondagavond gebeld door een lobbyist. Als raadslid word je persoonlijk aangevallen in de raad of de lokale krant. Als raadslid klampen wildvreemden je op inspraakavonden aan met klachten over de buurt waarin ik ook zelf woon. Onlangs belde er zelfs een woedende PVV’er op om zich te beklagen over ‘dat miezerige mannetje Pechtold in Den Haag’.
Het raadswerk is alles behalve vrijblijvend. Hoewel je het vaak combineert met een drukke baan, is de algemene gedachte dat je altijd paraat kunt staan. Het is een verantwoordelijkheid, maar ook een verslaving. Je wilt iets doen voor je wijk, je stad en de mensen die er wonen. Het moet veiliger, welvarender, minder bureaucratisch. Het is lastig om het verschil te maken, maar soms prik je door de stilstand heen. Dat zijn kleine momenten van succes die even snel vervliegen als dat ze zich aandienen.
In die politieke heksenketel loop je het risico om je persoonlijke leven te veronachtzamen: je partner, je familie, je vrienden, de broodnodige ontspanning, het dagelijks leven. Ik heb dat alles ook veronachtzaamd. Gelukkig is er een geweldige vriendin in mijn leven die me steunt in wat ik doe, maar me ook een spiegel voorhoudt. Door haar besef ik in wanneer ik mezelf verlies in mijn werk. Dat besef deed me besluiten om eind november spontaan met haar af te reizen naar Trondheim, voor een bruiloft van een goede vriendin van haar die net naar het Hoge Noorden was geëmigreerd. Even helemaal weg uit de Amsterdamse hectiek, even voluit kiezen voor elkaar. Het informele huwelijksfeest in het door sneeuw bedekte Trondheim was een samenkomst van vrienden uit de hele wereld, van Argentinië tot Oostenrijk. Een onvergetelijke ervaring, waar politiek en werk even voor moesten wijken.
Het mag dan dat ene telefoontje uit januari zijn geweest dat mijn jaar rigoureus veranderde, maar Mijn Moment is toch stiekem die spontane actie uit november om politiek en werk even te laten voor wat het is. Hoezeer de plicht ook roept, mag je nooit vergeten om onomwonden te kiezen voor liefde en vriendschap. Dat is de ware klik.
Dit verhaal verscheen uiteraard ook op MijnMoment.com. Zie ook mijn bijdragen uit 2012, 2011 en 2010.
Tags: #mijnmoment, 2013, Kinga, leven, liefde, Politiek, Trondheim, werk
January 4th, 2014 at 12:49
Heb je – zij het op enige afstand – het afgelopen jaar met veel belangstelling gevolgd. Wens Kinga en jou ook in 2014 het allerbeste toe en zie vol verwachting uit naar de volgende!