Leuk verjaardagscadeau van Elsevier: ik ben uitgeroepen tot Nederlander van het Jaar! Of beter gezegd: al die duizenden politici vóór en achter de schermen zijn deze week door het opinieweekblad in de schijnwerper gezet. “Politiek wordt vaak beschouwd als een vies spelletje, maar het is een belangrijk, waardevol bedrijf. Burgers die zich offers getroosten om daaraan een bijdrage te leveren, verdienen meer waardering. Omdat ze het in 2010 extra zwaar hadden, roept Elsevier ze gezamenlijk, als dé politicus, uit tot Nederlander van het jaar.” Mooie actie.

Maar toch vooral ook een verrassende actie, want de teneur is dit jaar nadrukkelijker dan ooit dat wij als politici machtswellustige zakkenvullers zijn. Of niks voor elkaar krijgen. Of verzin zelf nog wat gemakzuchtige borrelpraat. En dan heb ik het nog niet eens over PVV’er Eric Lucassen gehad. Elsevier zegt het zo:

“Waardering is zeker ook op haar plaats voor al die minder bekende leden van gemeenteraden en Provinciale Staten en al die wethouders en gedeputeerden die, terwijl de rest van de Nederlanders thuis op de bank naar Goede Tijden, Slechte Tijden zit te kijken voor een tamelijk bescheiden vergoeding nadenken en vergaderen over de riolering, de plaatselijke schouwburg, de provinciale wegen en andere zaken van publiek belang. Deze politici zijn de ruggegraat van de democratie. Een ruggegraat die het in 2010 extra zwaar te verduren had. Een jaar waarin een gemeenteraadslid werd mishandeld vanwege zijn kritiek op de hennepteelt, een Kamerlid voor de rechter moest verschijnen omdat hij een religie kritiseerde en het aantal bedreigingen en beledigingen aan het adres van politici een hoogtepunt bereikte.”

Wat mij het afgelopen jaar met name opviel is de sterk gegroeide betrokkenheid van velen bij de politiek, en dan met name de lokale politiek. De gemeentelijke verkiezingen hadden enorm veel impact. Of dat bij de stemming voor de Provinciale Staten (en dus indirect de Eerste Kamer) ook zo zal zijn, merken we na de jaarwisseling. Zelf speel ik sinds afgelopen zomer een bescheiden rol als duo-raadslid in de stadsdeelpolitiek van Amsterdam Nieuw-West. Het is fascinerend, maar ook heel intensief. En soms best hard. Toch kan ik het iedereen aanbevelen.

Goed dat al die hardwerkende (bah, wat een vervelende connotatie heeft dat woord gekregen!) buurtpolitici nu een steun in de rug krijgen. Niet dat zo het beeld van het publiek in één klap wordt veranderd, maar alle beetjes helpen. Als lokaal politicus kun je wel degelijk verschil maken. Wat dat betreft vind ik Ahmed Marcouch, die als ‘sheriff van Slotervaart’ een landelijke bekendheid werd, een inspirerend voorbeeld. Andere partij, andere ideeën, maar tegelijk het toonbeeld van hoe je stadsdeelpolitiek aansprekend kunt maken voor burgers. Dat zouden meer bestuurders en raadsleden moeten doen.

Tags: 2010, cadeau, Elsevier, Nederlander, politicus, verjaardag

This entry was posted on Thursday, December 9th, 2010 at 00:41 and is filed under Journalistiek, Politiek. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.