Wir sind Helden: Bring mich nach Hause

“Bring mich nach Hause”, schalt Wir sind Helden uit de autospeakers. Op de terugweg van Duitsland naar Nederland, na een korte herfstvakantie op het Waddeneiland Borkum, brengen vervroegd verduisterde snelwegen ons via Emden, Groningen, het Friese Zurich en de Afsluitdijk terug naar Amsterdam. Terwijl mijn vriendin slaapt op de bijrijderstoel zingt Judith Holofernes:

“Ich brauche einen Freund mit weiten Schwingen, der mich heil nach Hause bringen kann durch die Dunkelheit, den Wind und den Regen, um mich dann vor meine Tür zu legen.”

Op 1 november verschijnt officieel in Nederland het nieuwe album Bring mich nach Hause (Reklamation/ Columbia Berlin), maar de liefhebbers hoorden Wir Sind Helden natuurlijk twee weken geleden al veel nieuw werk spelen in Paradiso. Live of ‘op plaat’: het klinkt allebei even intens.

Wir sind Helden, vlak na de millenniumwisseling opgericht als exponent van de Neue Deutsche Welle, brak door in Nederland dankzij Pinkpop 2005 en het lied ‘Wenn es passiert’ dat Studio Sport tot dagelijkse tune bombardeerde tijdens het WK voetbal 2006 in, jawel, Duitsland. Anno 2010 is ‘WsH’ een gevestigde band met een goed doordacht en doorleefd geluid, waarbij de elektropop van vroeger is ingeruild voor aanstekelijke rock.

Het nieuwe album trapt af met ‘Alles’: een lied dat inderdaad veel behelst. Zelfs de Verlossing, atheïsme en boze engelen worden erbij gesleept. Toch weet Holofernes zulke grote thema’s altijd weer klein en menselijk te houden. De mooie woorden verworden soms zelfs tot een poëtisch mantra:

“Dir wär alles erlaubt und alles gegeben / alles geglaubt und als vergeben / und alles wär drin und alles daneben. / Es wär alles getan und alles vergebens / Und alles wär alles / alles wär alles wär alles wär alles wär alles wär gut.”

Temidden van dit gedragen openingsnummer en de al even monumentale titeltrack duikt ineens een heel feestelijk cajun-achtig lied op, ‘Was uns beiden gehört’. Ook daarin weer een aanstekelijk mantra, dat eindeloos in je hoofd blijft rondzingen: “Ein Kuss ist ein Kuss ist ein Kuss ist ein Kuss ist ein Kuss.”

Naast meer taalspelletjes, zoals het grappige ‘Dramatiker’, is er uiteraard ook ruimte voor klassieke aanstekelijke WsH-popsongs: ‘Flucht in Ketten’ en ‘Kreise’ kwamen net te laat voor het festivalseizoen. Uitschieters van dit album zijn juist twee opmerkelijke ballads. Ronduit vertederend is ‘Die Ballade von Wolfgang und Brigitte’, waarin Holofernes de complexiteit van de liefde en seksevoorkeur op bijna kinderlijke wijze bezingt.

Opvallender nog is die andere ballad, alleen al vanwege de titel: ‘Meine Freundin war im Koma und alles, was sie mir mitgebracht hat, war dieses lausige T-Shirt.’ Dat klinkt op het eerste gehoor wellicht lomp, maar de tekst kaart een interessant thema aan: de bijnadoodervaring.

“Wir wollten alle gerne ein Souvenir vom Tunnel-Ende / Aber du hattest selber viel Gepäck und ich weiss, du hast nur zwei Hände / Aber gab ‘s nicht irgendwas, das sagt: es ist okay, / irgendetwas, das uns zeigt, es tut gar nicht weh.”

Mooi van ‘Meine Freundin war im Koma…’ is het einde. Na de bespiegelingen over het aanschouwen van het licht aan het einde van de tunnel verzucht Holofernes: “Und ich hör noch, wie ich sag, das warst nicht du. / Ich glaub, die Frau im Auto warst nicht du.” Zinnen die als een mes dat door je ziel snijden.

Die muzikale en tekstuele intensiteit is precies wat de muziek van Wir sind Helden zo bijzonder maakt. Tip: luister er ook eens naar als je in het donker over de Afsluitdijk rijdt, onderweg naar huis.

Tags: , , , ,

Leave a Reply