De smaak van chloor

Stel je voor: een binnenzwembad, kleedhokjes, douches, gestuntel aan de kant, de galm van stemmen en… die immer pregnante chloorlucht. Dit universele beeld domineert het vrij tekstloze boek ‘De smaak van chloor.’ De jonge Franse stripmaker Bastien Vivès won er op het Angoulême-festival in 2009 de prijs voor het beste debuut mee. Een indrukwekkend debuut.

Vivès vertelt het verhaal van een jongeman die op advies van zijn fysiotherapeut gaat zwemmen om zijn rugklachten te bezweren. Hij ontmoet een jonge zwemster, die hem helpt met zijn zwemtechniek. Zijn heimelijke verliefdheid stimuleert hem om trouw elke woensdag terug te keren naar het zwembad.

Hoewel er weinig woorden worden gewisseld, weet de tekenaar de aantrekkingskracht prachtig tastbaar te maken, hoe indirect die zich ook ontvouwt. Je zou er de overgang vaan jeugd naar volwassenheid in kunnen zien, zoals de uitgever het omschrijft. Zelf hou ik het liever op de complexiteit van menselijke communicatie, en dan vooral de prille liefde.

Vooral de beeldtaal maakt dit boek interessant. Vivès koos rigoureus voor mintgroen als dominante kleur, met een verbluffend resultaat. De zwembadscenes vol grote mintgroene vlakken roepen feilloos de smaak en geur van chloor op. Dit debuut smaakt dus echt naar chloor. En naar meer van Vivès.

Deze recensie verscheen afgelopen maand in Stripschrift.


Tags: , , , ,

3 Responses to “De smaak van chloor”

  1. karin r. Says:

    kijk, dat vind ik nou mooi. maar dat is voorbij ‘strip’ vind ik. kunst! daarnaast gruwel ik tegelijkertijd van het zwembadgevoel. #memories.

  2. Petra van Es Says:

    Beste Jeroen,
    Ik heb net dit boek gelezen, prachtige illustratie en de beelden mooi uitgediept. Maar…. ik snap het einde niet precies. Aan de ene kant maakt dat het mysterieus waardoor ik er over na blijf denken, aan de andere kant ‘vervelend’ dat ik het nou niet begrijp… Ik heb wat naar forums gezocht en heb niemand met dezelfde ‘vraag’ gezien…
    Onder water lijkt het meisje ‘J’amour’ te zeggen en blijkbaar zit het meisje met de vraag “heb je je ooit afgevraagd waarvoor je bereid bent te sterven en wat je nooit zal opgeven”. Later vraagt de jongen: kom je woensdag weer. ze geeft aan ‘normaal gesproken wel, tot woensdag’… en daarna komt ze een aantal weken niet. Misschien had het iets te maken met die man die een keer mee kwam en dat hij een vrouw zag met een hoofddoek (is ze getrouwd en moest ze een hoofddoek gaan dragen vanuit haar religie).. of misschien was de vrouw met de hoofddoek echt een andere vrouw. In het laatste stuk is ze weer in het zwembad en wil hij vanuit onder water naar haar toe zwemmen… maar bereikt haar net niet, snakkend naar adem komt hij weer boven, en dan is het afgelopen. Je ziet nog wel de scene bij de fysiotherpeut en daarna nog wat van haar mondbeelden waarin ze iets lijkt te zeggen (wat ik niet begrijp want het zijn mondbeelden van een Franse zin)…

    Het blijft me bezig houden, hoe heb jij dit boek opgevat? Er moeten toch vast meer mensen zijn die het verhaal niet voor de volle 100% begrepen hebben?

    Alvast bedankt voor het meedenken!!

    groeten,

    Petra

  3. Versierder Says:

    Toegevoegd bij mijn favorieten!

Leave a Reply