Ook de tiende Stripdagen Haarlem waren weer een feest. Mooi werk, mooi weer, mooie mensen. Van jonge talent tot ervaren succesauteurs als Jean-Marc van Tol (Fokke & Sukke, zie foto). Net als twee jaar geleden deed ik podiuminterviews in de kleine zaal van Philharmonie, een programma dat de organisatie ‘Strippraat’ had gedoopt. Ik sprak vier stripmakers, twee maal twee op beide dagen van afgelopen weekend. Zaterdag ging dat in het Nederlands, met Brecht Evens en Martijn van Santen, zondag sprak ik Engels met Dominique Goblet en Charles Burns. Vier zeer uiteenlopende artiesten, maar allen bezig met graphic novels, veelal met een autobiografische insteek. Ik blik terug op deze vier persoonlijke gesprekken.

Martijn van Santen won de VPRO Debuutprijs met het zelf uitgegeven Werk in uitvoering. “De uitgever die het aanvankelijk wilde uitgeven, BeeDee in Haarlem, ging failliet, dus deed ik het maar zelf. Het voordeel daarvan is dat mijn werk nu niet bij een curator ligt te verstoffen. Bovendien was ik helemaal vrij in wat ik maakte. Zo stop ik mijn dialogen vol filosofische bespiegelingen. Dat dat soms hele lappen tekst zijn, vind ik niet erg. En nee, die webcomics tekenende dinosaurus, dat ben ik niet zelf. Niet helemaal, ten minste.”

Brecht Evens werd in Haarlem bekroond met de nieuwe Willy Vandersteenprijs, de opvolger van de VPRO Grand Prix, voor zijn boek Ergens waar je niet wil zijn. “Het heeft even geduurd voordat ik de vrije stijl van dit boek had ontwikkeld. Als student aan St. Luc was ik bezig met een tekenopdracht waar ik maar niet tevreden over raakte. Dan voel je je slecht, maar ik wist tegelijk dat het daarna beter zou gaan. Zo ging het ook: deze strip ontwikkelde zich als het ware vanzelf. Of Disco Harem echt bestaat? Nee, dat is een samenraapsel van allerlei disco’s die ik in mijn leven heb bezocht.”

Dominique Goblet uit Wallonië exposeerde al vaker in Haarlem, maar wordt pas sinds kort in het Nederlands vertaald. Net doen alsof is ook liegen (2009) is een autobiografische strip in een amalgaan van uiteenlopende tekenstijlen. “Het was een artistieke keuze om met stijlen te spelen, maar het heeft ook te maken met de tijd die het me kostte om dit boek te maken: twaalf jaar. Dat het zo persoonlijk is over de relatie met mijn ouders en mijn partner, speelde daarbij ook een rol. Dat was best een stap, maar autobiografie is ook eigenlijk weer fictie. Ik beschrijf hoe je als dochter mishandeld kunt worden door je moeder, maar tegelijk van haar kunt houden. Dat is dan niet meer louter mijn verhaal, maar geldt voor iedere gecompliceerde relatie met een ouder.”

Charles Burns is een icoon van de Amerikaanse auteursstrip, met Black Hole als misschien wel zijn meest indringende werk. “De angst van Amerikaanse adolescenten om er niet bij te horen, heeft natuurlijk iets autobiografisch. Ik ben geen ander mensen geworden doordat ik nu een enigszins bekende tekenaar ben. Toch verwachten mensen dat nog wel eens als ze mijn strips hebben gelezen, vol horror en geweld. Ze verwachten dan misschien wel een stoere vent met een leren jack aan en een hakenkruis getatoeëerd op zijn voorhoofd.”

Lees ook het festivalverslag dat Michael Minneboo schreef voor Het Parool. Of bekijk het fotoverslag op 24 Oranges.

Tags: Black Hole, Brecht Evens, Charles Burns, Dominique Goblet, graphic novel, Haarlem, Jean-Marc van Tol, Martijn van Santen, Stripdagen

This entry was posted on Monday, June 7th, 2010 at 23:30 and is filed under Strips & Cartoons. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.