Inferno

De mooiste vrouw op aarde bestaat niet. Of eigenlijk weer wel. Ze bestaat voortdurend, maar is telkens iemand anders. Op momenten dat je verliefd bent, is het jouw vriendin. Dat is nooit gelogen, want sommige dingen zijn gewoon altijd waar, hoe subjectief ook. Toch is er ook zoiets als universele schoonheid, waar een select gezelschap vrouwen over beschikt. Romy Schneider is zo iemand. Beroemd als Sissy (1957), maar ook adembenemend in La Piscine (1969). En in het nooit voltooide Inferno.

Inferno (1964) is misschien wel het meest ambitieuze filmproject van regisseur Henri-Georges Clouzot, al was het maar omdat de Fransman er helemaal in vastliep en de set uiteindelijk met een hartinfarct moest verlaten. Een productioneel rampverhaal zoals we dat kennen van Apocalypse Now (1979), en eveneens gereconstrueerd in een documentaire: L’Enfer van Serge Bromberg. Die docu zag ik dit Paasweekend in het Filmmuseum.

Samen met Ruxandra Medrea is Bromberg erin geslaagd om de film uit het achtergebleven filmmateriaal ter herscheppen, voorzien van commentaar van productiemedewerkers en voorgelezen dialogen door nieuwe acteurs. Het resultaat is dat we Romy Schneider alsnog kunnen zien gloriëren. Wat een prachtige vrouw, wat een indrukwekkend actrice. Zelfs zonder director’s cut blijft ze glansrijk overeind.

Misschien moest het zo zijn, en kon De Hel alleen als onvoltooide tour de force overleven. Het verleent Bromberg een excuus om eindeloos te strooien met close-ups van Schneider, bizar verlicht om de geestelijke wanorde van haar film-echtgenoot Serge Reggiani te visualiseren. De beelden betoveren.

Het boeit eindelijk niet eens dat Inferno een echt slot ontbeert. Misschien ook wel begrijpelijk: de bijbelse hel eindigt evenmin. Al doet Schneider ons ontsnappen aan die doemgedachte.

Tags: , , ,

3 Responses to “Inferno”

  1. Michael Minneboo Says:

    Interessante blogpost, Jeroen. Wat ik wel jammer vond aan L’Enfer is het volgende: terwijl Clouzot toch 13-uur materiaal had geschoten, zagen we in de documentaire veel dezelfde beelden vaker voorbijkomen. Ik ben nu erg benieuwd geworden naar de rest van het materiaal. Maar verder boeiende documentaire. Past in het rijtje van Hearts of Darkness, die ik toevallig deze week in mijn FIlm A-Z beschreef:
    http://www.michaelminneboo.nl/2010/04/film-a-z-h/

  2. Jeroen Mirck Says:

    Goed punt, Michael. De vervreemdende droombeelden werden inderdaad opmerkelijk vaak herhaald. Wellicht dat er juist in die scenes zoveel is geëxperimenteerd dat veel beelden onbruikbaar waren. Ook deed Clouzot veel reguliere scenes soms wel tien keer overnieuw. Daar kun je dan evenmin iets mee. Maar dan nog moet dertien uur film meer kunnen opleveren. Het stoorde hij trouwens niet; ik vond de documentaire prachtig opgebouwd uit het bestaande materiaal, aangevuld met de interviews en voorgelezen dialogen.

    Aan Hearts of Darkness moest ik inderdaad denken. Net als bij L’Enfer wordt het productiedrama als het ware deel van de film. Nog zo’n docu schijnt Lost in La Mancha te zijn, al heb ik die docu over Terry Gilliam zelf nog niet gezien.

  3. Michael Minneboo Says:

    @Jeroen: Lost in La Mancha vond ik ook erg boeiend. Bijna beter dan de film uiteindelijk had kunnen worden. Wat me eraan doet herinneren dat ik de nieuwste van Gilliam nog niet heb gezien.

    Overigens vond ik het ook mooie beelden van Schneider. Films als Sissy vind ik verschrikkelijk, maar ik snap wel wat mensen in Schneider zien. Na L’Enfer zeker!

Leave a Reply