London Calling: beter goed gejat…

Twitteraar op London Calling

This is not a love song. Dit is geen festivalverslag. London Calling is een uitgegroeid tot een driedaags festival dat een staalkaart moet bieden van nieuwe trends in Britse muziek. Ik was er één avond, niet eens een volledige avond, dus verwacht geeft afgewogen totaalbeeld. Hier mijn vijftig centen over wat ik goed en minder goed vond, maar vooral: goed gejat.

Het spreekwoord “Beter goed gejat dan slecht bedacht” is natuurlijk toepasbaar op vrijwel alle popmuziek, maar doolde met name gisteren voortdurend door mijn hoofd. Je verwacht ook eigenlijk niet anders op een festival dat een soort dwarsdoorsnede wil zijn van Britse muziektrends – zeker als je ook niet-Britse bands programmeert. Dan ligt adaptatie op de loer.

Bij binnenkomst werden we de Kleine Zaal uitgeblazen door het volume van de Threatmantics. Van die band is me weinig meer bijgebleven dan tutende oren. Aansluitend lieten de Schotse houthakkersbloezen van The Phanton Band horen prima muzikanten te zijn, die echter ten onder gingen aan een gebrek aan focus in hun muziek. Uitgesponnen als The Stone Roses, maar totaal niet van dat niveau. Ook ben ik sinds dit optreden allergisch voor zangers die zichzelf begeleiden met houtblokjes. Pretentieuze onzin, hoorde ik iemand mopperen. Was ik het zelf?

Eugene McGuinness (Kleine Zaal) zag ik op het scherm in de grote zaal. Strakke set, leuke koppies met sixties-haar, maar toch ook vooral een beetje saai. Een eerbetoon aan de muziek van je ouders is leuk, maar ik miste eigenheid. Dan toch liever de passie van Team Waterpolo op het grote podium. Hun eerste optreden buiten Engeland, maar van schroom was niks te merken. Het blijft curieus hoezeer de muziekgeneratie van nu koketteert met de eighties-disco die wij tien jaar geleden zo megalomaan verfoeiden. Maar het werkt.

De band die er qua professionaliteit en podiumpresentatie uitsprong, was The Cinematics. Geen gelummel met snaartjes aansnoeren, maar gewoon een ijzersterke, snelle set. Al was mijn eerste indruk bij het inzetten van het openingsnummer: o jee, een inferieuze Morrissey-kloon! Het klonk echter als een klok, er werd zelfs voor het eerst ge-pogo’d in de zaal. Mijn hoogtepunt van de avond.

Daarna kreeg dance de boventoon op London Calling. Eerst moesten we via het scherm het autistische Maps aanhoren, dat een vlakke, harde synthesizer-show paarde aan een totaal ontbreken van charisma. Depeche Mode op de automatische piloot. Nee, dan liever het eclectische Frankmusik in de grote zaal. Gekke zanger met een stem vol registers, inclusief human-beatbox, die lekker stond te freaken op z’n sokken. Grappig was een dance-cover van The Stranglers – alweer die eighties! Problematisch werd het wel toen hij Justin Timberlake ging spelen, of iets dat er op leek. Op dat moment ben ik – mede door vermoeidheid – afgehaakt.

Gezien de live verslaglegging van vele aanwezige twitteraars (gebruik Twitter Search, zoek op #lc09) werd het daarna nog heel afwisselend en soms lekker weird, maar daar kan ik helaas zelf geen verslag van doen. London Calling klonk goed gejat, helaas voor mij zonder echt nieuwe muzikale inzichten. Laat ik afsluiten met de getwitterde conclusie van mijn gezelschap gisteravond, DJ Natashka: Not a single woman in six bands! The future is white, male and sounds like Franz Ferdinand.

Tags: , , , , , , , , ,

One Response to “London Calling: beter goed gejat…”

  1. Amsterdam 24hrs Says:

    […] @ London Calling Festival. Bild von Comicbase.
    Read the festival report of Paradiso’s London Calling. […]

Leave a Reply