In dEUS We Trust

De Belgische rockband dEUS speelt drie avonden achtereen in Amsterdam en ik was er de eerste avond bij. Precies op het aanvangstijdstip arriveerde ik in een bomvolle Paradiso, waar Tom Barman en zijn (bar)mannen zojuist begonnen waren, keurig op tijd. Waar is toch de ware Rock ‘n’ Roll Spirit gebleven, met artiesten die bedwelmd door drugs totaal vergaten wanneer ze moesten spelen?

“Zakkenvullers zijn het”, gromde een kennis die ik toevallig tegen het lijf liep. “Waarom anders drie avonden hier spelen?” Met die woorden in mijn achterhoofd klonk de show me aanvankelijk een stuk plichtmatiger in de oren dan vooraf gedacht. De muziek was goed, maar het oogde allemaal wat stijf en afstandelijk.

Misschien kwam het ook wel door mijn positie: helemaal achterin de zaal, direct naast de cameraman van Fabchannel. Goed overzicht, maar geen zicht op de blikken die de bandleden met elkaar en het publiek uitwisselen. Geen interactie. Ik besloot naar het befaamde Paradiso-balkon te wandelen en kreeg daar inderdaad stukken beter zicht op het podium. Toeval of niet: vanaf dat moment klonk de show beter. Het hielp daarbij ook dat de band halverwege het optreden steeds meer hits in het repertoire verweefde.

dEUS is alles behalve een saaie band. Toch is de band die ooit begon met eigenzinnige grunge-achtige rock de laatste jaren wat braver en voorspelbaarder geworden. De gekte van de vertrokken gitarist Stef Kamil Carlens (hij begon zijn eigen band Zita Swoon) werd node gemist, heette dat dan. Misschien is het ook gewoon omdat mensen ouder worden, kinderen krijgen en gaan settelen. Voorman Tom Barman lijkt mij zo iemand. Nog steeds een stoere vent, maar niet meer de jonge God van weleer.

Was dat te horen? Deels. dEUS heeft prachtige songs (hard en zacht), die ook uitstekend live vertolkt werden. In het begin leek de band inderdaad wat routineus, maar tegen het einde was dat gevoel compleet weg gespeeld. Met het mooie climax-nummer Instant Street (zie de video hierboven) en de vroege hit Suds & Soda sloten de mannen hun reguliere show ijzersterk af. Ook de toegift, met het onvermijdelijke afscheidslied Roses, was uitstekend.

Toch herkende ik me in een reactie van vriend Menno, die ik vooraf vroeg of hij toevallig ook ging. “Nee, al te vaak gezien”, luidde zijn commentaar. Het gevaar van overdaad ligt inderdaad op de loer. De laatste albums van dEUS klinken prima, maar toch vooral ook als meer van hetzelfde. Barman & Co moeten weer eens goed gek gaan doen. Dat miste ik.

dEUS in Paradiso

Tags: , , ,

One Response to “In dEUS We Trust”

  1. JeroenMirck.nl » Blog Archive » De passie van Admiral Freebee Says:

    […] Tom van Laere speelde de Melkweg plat in de hoedanigheid van Admiral Freebee. Mocht je hem nog niet kennen, dan is dat een groot gemis. Tom is Belg, dus hou rekening met de invloed van bands als dEUS en Zita Swoon. Tom komt soms wat zwaarmoedig over, dus reken op een flink scheut Tom Waits. Tom is een idealist, dus hoor je The Doors terug in zijn muziek. Tom is veelzijdig, maar bovenal inspirerend en gepassioneerd. […]

Leave a Reply